Saturday, December 31, 2011

Bye 2011


Towards the end of every year the tempo starts building up peaking to a crescendo on  the eve of the New year and this I have been witnessing for the past 55 years. No doubt, every year brings up new cheer,  new expectations, new challenges and new resolutions. It is this expectation, the forgiveness of not reaching the last years' goals & resolutions, the hope of scaling newer peaks that keeps the people alive to the expectations of the new year round the corner. Coming to think of it God's greatest gifts to mankind are Hopes and forgetfulness and these keeps the momentum going.

Though I am past the days of expecting wild turnarounds round the corner, the inquisitive  me  makes me also to think about what had happened in the bygone year .

As usual life was a roller coaster ride and last year was no exception. But, it was more like the stock the market with its unpredictable elements which tempted me to look for the bulls and bears of the year. I believe those thoughts that instantly bring cheer to you , without much analysis, are the high points of  a year.

I was fortunate to read some good books in both English and Tamil. The titles that come to my mind instantly are  Ilamayil Kol (Sujatha), Last Lecture ( Randy Pausch), TCS Story (Ramadorai), More Salt than Pepper (Karan Thapar), Irul Piriyum Neram (Sujatha), Two States (Chetan Bhagat), I Dare (Kiran Bedi) apart from the useful monthly issues of 'Frozen Thoughts'.

From the entertainment front, I could entertain myself with some very good movies and 'awfully gone wrong' movies, more with the hype created than it's worth. I became more occupied with interaction across the world through social networking sites and my blog also witnessed a considerable increase in the posts. I was exposed to a plethora of websites particularly in Tamil, which was a great revelation. It was heartening to note that there is a bottomless pit across the web space waiting to be explored and the world wide web promises to be a literary companion, for years to come.

My spirits hit the roof when India re-conquered the cricketing world after 28 years by winning the World Cup again and I felt this time the competition was more intense, the players were more mature and the game was more watchable due to the improved technology. As I had also witnessed the 1983 crown, I felt more blessed to witness the regaining of the paradise.

For the spiritual accompaniment I had such illustrious masters such as Suki Sivam, Sudha Seshayyan, Velukkudi Krishnan Swamy and electronically I could interact with many more such as Visaka Hari and Balakrishna Sastrigal. Apart from these, the weekly interludes with Rangarajan and his books opened up newer vistas. The exploration of this virgin land of spirituality is , I feel the major gain of the year.

Delightful visits to Kodaikanal and Top Slip were the travel highlights of the year. While Kodai offered its usual pleasant chillness in the maddening May month's heat, Top Slip in December gave some really chilling moments. The better planned holidays in the western Ghats provided some rare dharshan of the Aliyar center of Vedathri Maharishi and a panoramic view of the Aliyar Dam. Though Val Paarai was a disappointment against the high expectations, the sole night atop a tree house bang in the middle of the forest was frightening. An unforgettable night of pitch darkness with the shining eyes of wild boars and bison added more chill when informed that a cheetah was sighted only a few days before. Not sure whether the chillness and trembling were due to the December weather or the surroundings but some better security precautions by the Government for the high paid inmates of the tree top houses could have definitely brought some warmth to the situation. Notwithstanding the above, it was still a vacation to cherish.

Brush with governmental agencies for some documents was a new addition to my experience repertoire. Optimistically one would like to call it as an experience while I would personally like to term it as repulsive and will be blessed if not exposed again.

On the personal front, losing my brother to a well fought disease was a big blow wiping out all the positives of the year but then, this gave another direction in expecting the unexpected.

I normally do not set goals for the perennial fear of not meeting it year after year.  But, I do stop and mull over briefly to review the bygones and guard against the misadventures and the above was an attempt on those lines. I recall a good saying of Benjamin Franklin on resolutions : ' Resolve to perform what you ought; Perform without fail what you resolve'.

Yes, I have miles to Go, I have mounds of energy, heaps of hope and abundant confidence in me, people around and the one above. That makes me to beckon 2012 with all the verve.

Happy New Year and God Bless!

Happiness


Happiness is a very relative term whose real meaning gets changed under different situations, circumstances and moods. Some find happiness in being with the family, with friends, chatting, listening to music, serving others, helping the deprived, earning more, being gluttonous, supporting the needy and many more. Some even find happiness in being alone and thinking. There are poets  "who also serve by standing and staring", deriving happiness in their own unique ways . I recently experienced yet another dimension of true happiness quite unexpectedly.

I was invited to be a friend on a popular corporate network and on a query I found that the person just wanted to befriend me though we have not interacted before. After some time, I was asked about the existence of opportunities for him in one of my erstwhile organizations. I directed him to some contacts, though I was not very confident of their usefulness, as I had lost touch with them for many years. After some weeks, I was informed that he got placed in that organization and I was stunned. I was truly happy because I never expected this to click but a simple direction has changed the direction of his life. I am not overwhelmed by his encomiums but am immensely delighted that such simple acts could also yield results. I realized yet another meaning of happiness on that day !  

Friday, December 30, 2011

New Year Wishes


For the year2012,  instead of wishing people individually , I decided to take the direct route and appeal to the Almighty for the wishes of not only mine , but for my friends too.

Here we go with some of the wishes:

Ø  We have no more increase in fuel price this year
Ø  No more dams and its issues come up. Let the dams be damned
Ø   Grant us more leaders to fight for our cause but no more Fasts
Ø  Wish  that no monuments, be it brought up by the current Govt or not,  are brought down or  differently used.
Ø  Grant us enough power to last through the next monsoon thereby throwing away power cuts
Ø  Wish there are more roads with less potholes
Ø  Wish the contract with the garbage removers get extended and the roads remain tidy
Ø  Grant us many productive parliament sessions without logjams
Ø  Wish we have more satisfied employers and employees
Ø  the economies round the world stand steady so that there are no recessions
Ø  Wish there are enough bridegrooms for the offshore brides and good onsite brides for "to-be US citizens"

Coming to think about it, I feel these will be applicable for all the years to come ! 

Friday, December 23, 2011

நான் ஒரு முட்டாளுங்க


ஏதோ - லோக்பாலோ, டினோபாலோ வரப்போர்துன்னு சொல்றாங்க. விளையாட்டாக ஆரம்பித்த இது,  விஸ்வ ரூபம் எடுத்து சில சமயம் யார் கட்டுப்பாட்டுக்கும் இல்லாமல், ஒரு பெரிய விருட்ஷமாக வளர்ந்து கொண்டிருக்கு. 

இந்த நேரத்தில், ஒரு சாதாரண மனிதனாக, சில அசட்டுத்தனமான கேள்விகள் தோன்றத்தான் செய்கின்றன. இவங்க ஆளும் கட்சிய பயமுறுத்துவதாக சொல்ராங்க. அவங்களோ இவங்கதான் ஆட்சியை நடத்த முடியாம பண்றதாச் சொல்ராங்க. இந்த அரசியலெல்லாம் நமக்குப் புரியாதுங்க - நம்ப தான் அசடாச்சே !

இந்த மசோதா வந்தப்புறம், நம்மளோட தினசரி அக்கப்போரான இதெல்லாம் என்னெவாகும்? தெரிந்தாச் சொல்லுங்களேன்:

1. இனிமே ரேஷன் கார்டு புதுசா வாங்கர்த்துக்கோ, இல்ல முகவரி மாத்தறதுக்கோ, அதிக காசு குடுக்க வேணாமா?

2. வாரிசு தாரர் சர்டிஃபிகேட்டுக்கு நடயா நடக்க வேணாமா - தானா வீட்டுக்கே வந்துடுமா?

3. அவசரத்துக்கு பதிவில்லாத டிக்ககெட் எடுத்து ரயில்ல ஏறிட்டா, டீ டீ ஈ ஒண்ணும் எதிர்பார்க்க மாட்டாரா?

4. வீடு பத்திரம் பதிவு பண்றது சுலபமாயுடுமா?

5. லாரியெல்லாம் இனிமே சிக்னலுக்கு சிக்னல் பயமில்லாமல் போக முடியுமா?

6. அவசரத்துக்கு சிக்னலை கவனிக்காமல் வண்டியில போயிட்டா, நியாயமான அபராதம் மட்டும் கட்டினால் போதுமா ?

7. வீட்டு வரியும் கட்டி கார்டும் ஒண்ணுமே செலவில்லாம வாங்க முடியுமா?

8. இனிமே காசு கொடுக்காமலேயே, ட்ரைவிங்க் லைசென்சு வாங்கமுடியுமா?

9. அரசு ஆஸ்பத்ரி வாசலில் இனிமேல் கை நீட்ட மாட்டாங்களா ?

10. எல்லா பய புள்ளங்களுக்கும் இனிமே இங்ஜினீயரிக் காலேஜில சீட் கிடைக்குமா?

தெரிஞ்சாசொல்லுங்களேன்-இந்த மர மண்டைக்கு !

Wednesday, November 30, 2011

A year away from Office


 I realize,  a year has rolled after I separated from official life 'for a while'. In sports they say, 'hanging the boot or glove'- what is it for official life - 'shut down' or 'log off' . In fact, it is worth analyzing this cliché for other professions too - will take it up later.

Strolling back, the retirement thought process evolved over a period of time, compounded by so many desires and finally the last step was compelled by circumstances. There were  genuine well wishers , who have been with me for decades really appreciated and encouraged me to press ahead , while there were those who supported me with the thoughts of the days ahead, after stepping down.

As already posted elsewhere in this blog, I spent enough time, many mornings  on this and decided that if I could evaluate satisfactorily - the need, repercussions and the path  ahead, in that order, then I should be driven in the best possible direction. I consulted many, browsed extensively and consolidated finally my POA which had the wholehearted approval of the immediate victims- my family !

As in life, some of our acts were instantaneous , though the paths to the decisions were elaborate and consume much time. But, the act of communicating to my immediate superiors were derived on a cloudy September evening. Surprisingly, I was greatly relieved after shooting off that mail, not because of a decision arrived at, more so I don't need to think about it anymore and could focus on other matters of my interest.

Three months flew by and after a moving farewell, I suddenly found myself alone at home with an empty home and a head full of thoughts. I glanced through the TO DO spreadsheet and found it difficult to focus on them, as I was yet to be mentally relieved from my desk. Whatever it be  I wanted to be clear that no new habits inculcated, normal personal routines and preferences to remain undisturbed and as for new acts, I was trying to recall my ambitions & aspirations for years- it could be as trivial as walking down the Marina on a cold morning before daybreak to extensive India tour.

Looking back, I realize that I have fairly met my ambitions, aspirations and my own expectations. The first few months were spent in sitting with my immediate elder brother, who required attention - one of the major reasons for my quest for extra hours personally for me . I could also make some trips down South, chill out for a few days at Kodai, make walking a habit and could spend lots of time on my literary thirst. I would have atleast read about a dozen books in English and Tamil and my blog posts increased like the Chennai temperature in summer. Most importantly, I could spend a lot of time with my family and lend my hand at domestic chores too- a hitherto unknown terrain ! When my health beeped for service, the normally third dimension of office- pending jobs- leave etc., was blissfully absent. I could also tick off an enormous backlog of postponed jobs from carpentry to realignment of finances. For some time,  I was working at a feverish pitch to clear my activities list, but soon realized that this list will be perennially augmented and there is no point in trying to clear it off - one of the big lessons.

But then, what are the other lessons of an year away from office.
o   One can keep oneself busy- there are umpteen avenues.
o   Keep planning for the day on the eve so that you are well organized and it also helps to beat the ennui.
o   Internet is a treasure and years back what one had to do by walking miles, could now be done by sitting at home-  read, get information, write, purchase etc.,
o   Early morning becomes more enjoyable with reading than on the laptop.

I am happy I did not :
o   feel bored on any day, the biggest fear of people around rather than me.
o   imbibe the siesta -  the most feared habit; could be overcome, if desired.
o   look for any job over the year, a definite sign of a wrong decision. Though I am looking for more activities suitable to my thoughts and likes

 Happy that I could listen periodically to music and FM news from the dusted  music system,  go for occasional matinee shows in theatres ( after many many years) read & experiment with  books of my choice by keeping my daughter's library membership active , browse extensively, regularize health related activities, make more posts in my blog, extend my hand for some differently abled students, move around Mylapore streets and enjoy the Margazhi better. Well, almost all the short term goals have been reached and let me now shoot for the longer ones.

Life still holds a lot of promises and I have my own expectations from it!. 2012, here I come !!

Friday, November 18, 2011

சும்மா - தமிழில்

சூப்பர் காலை. ராத்திரி  முழுக்க மழை கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டி இன்னும் விடாப்பிடியா பெஞ்சிண்டு இருக்கு.  நவம்பர், டிசம்பர் மாசம்னாலே எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் - ஏனென்றால் வெயில் இல்லை - கார்த்தாலே இதமான குளிர் - மார்கழி வந்தால் கேட்கவே வேண்டாம், ஏகப்பட்ட பொழுதுபோக்குகள். சென்னையில் எனக்குப் பிடிச்ச மாசங்களே நவம்பர்  முதல் பிப்ரவரி. தாராளமாகச் சுற்றலாம் - வியர்வை இல்லை, நிறைய  பண்டிகைகள் . 

கார்த்தாலே அஞ்சு மணிக்கு எழுந்து , நல்ல மழையின் பின்னணியில் தியானம் பண்ணி, மெல்லிய பாட்டோடு புஸ்தகங்கள் படிக்கறதுல இருக்கிற சுகம் இருக்கே, அது தனி தான். என்ன வாக்கிங் போக முடியல்லை. அதுக்கென்ன சாயங்காலம் போனாப்  போச்சு. 

 சரி, ரொம்ப நேரமா காத்துண்டு இருந்த காபி வந்துடுச்சு (புது டிகாஷன் )  . அப்புறம் பார்க்கலாம்
சும்மா, நக்கீரன் தமிழ் இல்லாமல் பேசும் தமிழில் எழுதலா மேன்னு நினைச்சேன் - அதுதான் இந்த கிறுக்கல் 

பரவாயில்லை. தமிழில் நல்ல டைப் பண்ண வருது. 
ஒரு நவம்பர் மழை மிகுந்த காலை - 18-Nov-2011

Monday, November 14, 2011

அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம்


பல நாட்களாக நினைத்துக் கொண்டிருந்த அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம் போயிருந்தேன்.  நல்ல கார் பார்க் வசதியுடன்  மிக பிரமாண்டமான் தோற்றத்தை உடைய அருமையான முகப்பு வரவேற்றது. சென்னை மாநகரத்துக்குள் இவ்வளவு பெரிய விஸ்தாரமான கட்டடம் இருப்பதே அதிசயம்- அதிலும் இவ்வளவு வசதியா என்ற மலைப்பை அடக்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தேன். வாசலில் பாதுகாப்பு பலமாக இருக்கும் என்று நினைத்த எனக்கு சிறிது ஏமாற்றமே. ஒரு கையெழுத்து மட்டும் போட்டுவிட்டு பந்தாவே இல்லாத அதிசயத்தை வியந்து உள்ளே நுழைந்தால் கொஞ்ஞம் கண்ணைக் கட்டிக் காட்டில் விட்டால்போல் இருந்தது

வாசலில் ஒரே ஒரு பேப்பரில் எந்தெந்த மாடியில் என்ன இருக்கிறது என்று  இருந்த தூணைச்சுற்றி கொஞ்ஞம் கூட்டம். முதல் மாடியில் பத்திரிகைகள் பக்கம் நல்ல கூட்டம். ஆனால் எல்லோருமே அமைதியாக உட்கார்ந்து படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் நானும் எல்லாப் பத்திரிகைகளையும் படித்தேன். நான் கேள்வியே பட்டிறாத பல நல்ல பத்திரிகைளையும் (பார்க்க) படிக்க முடிந்தது. படிப்பதற்க்கு நல்ல அருமையான சூழ்நிலை. அந்த சுத்தம், அமைதி, ஒரு வாசனை எல்லாம் எனக்கு ஏனோ ஆஸ்த்ரேலியாவின் சிட்னியை ஞாபகப்படுத்தியது

மேல் மாடியில் சென்றால் பொது அறிவு, கம்ப்யூடர் என்று மலை மலையாய் புத்தகங்கள்

ஏதோ பத்திரிகையில் படித்தேன் - எட்டாம் மாடியில் ஈbooks இருக்குன்னு. விஜாரிச்சால் இப்பத்தான் ஏற்ப்பாடு நடப்பதாகச் சொன்னார்கள். ஆனால் இவர்களுடய அக்கறயைப் பார்த்தால் சீக்கிரமே வந்து விடும்னு தோண்றது.

வயிறு பசித்ததால் திரும்ப வேண்டியிருந்தது- ஆனால் மனசு நிரம்பி இருந்தது. கண்டிப்பாக மீண்டும் வருவேன். நிறையப் படிக்க வேண்டியது உள்ளது. அத்துடன் இந்தச் சூழ்நிலையை அனுபவிக்க வேணும்னா சீக்கிரம் வரணுமோங்ற உள்ளுணர்வும் வருத்ததுடன் உந்தியது.  

இவ்வளவு ப்ரம்மாண்டம், இந்த சுத்தம், இந்த அமைதி, இந்த பணிவு - சென்னைதானா என்று ப்ரமிக்க வைக்கிறது. சென்னைக்கே பெருமை - யார் சேர்த்தால் தான் என்ன?

Thursday, October 27, 2011

Vishranthi


This year in 2011, we did not celebrate Diwali as a mark of respect for my departed brother. Every year, we used to discuss within our family as to how fortunate we are  to be with all the relatives and also remark that on such days, we must visit places where there are people with no such luck showered on them. But, every year due to the celebrations, pooja and relatives visit, we used to shelve the idea for the next occasion. This year, we chose to visit a home for destitute women "Vishranthi" at Palavakkam in Chennai. As there will be lots of sweets brought in by visitors we took some fruits that could be consumed by the elders and presented ourselves at the home, with the cool October weather of Chennai , playing hide and seek. 

The home was housing about 150 aged women, starting from the age of 60 and reaching upto 93. Many were able to move around while for others there is a separate ward, with attenders. The home run by a Trust with the support staff of around 30 was well kept and maintained, the staff were very courteous and affable and were happy to welcome us. They took us around the home and I was saddened to find many old 'paattis' , who have once held good positions such as Head Mistress and Govt officials  but now find themselves deserted by their own kith and kin. We were also moved to find some young children right from the age of 5, wishing us Happy Diwali and at the end of the small tour, I was choked with the emotion. I was astonished to know that these elders are being maintained here without any fees. When we find it difficult to support and nurture our own elders, how come this group is maintaining around 200 !! I am sure this noble act of supporting elders and their warm blessings will take these to greatest heights in life.

 I wish everyone of us visit such homes to be aware of the status of some of the elders and also be mentally prepared should this beckon us also, as we grow!

Wednesday, September 7, 2011

தர்மமே தலை காக்கும்

தெய்வத்தின் குரல் - இன்று படித்ததில் பிடித்தது -(7-Sep-2011) 

ப்ரபஞ்சத்தில் ஒவ்வொன்றுக்கும் இப்படித்தான்  நடக்க வேண்டும் என்று நியதி இருக்கிறது. அப்படி அவை நியதிப்படி நடப்பதால்தான் உலக வாழ்க்கை நடக்க முடிகிறது. இல்லாவிட்டால் எல்லாம் நெறி கெட்டுப் போய்விடும்.. ஸ்வாமி மனிதனுக்கு மூளையைத் தந்து விளையாடிப் பார்க்கிறார். அந்த மூளையை வைத்துக் கொண்டு இவனும் எதை எதையோ சௌக்கியமாக நினைத்துக் கொண்டு அவற்றுக்காக அலைகிறான்.

உலக வாழ்வுக்கு மனிதன் பணமும் பொருளும் சேர்த்தான். அன்றைய தேவையோடு போதாது என்று எதிர் காலத்துக்காகவும் சேர்த்தான். 'எதிர்காலம்' என்ற பொழுது அது எத்தனை வருடம் என்ற கேள்வி வந்தது. எப்படியிருந்தாலும் ஒருவன் ஆயிரம் வருஷம் இருக்கப் போவதில்லை என்று தெரிந்தது. ஒரு மனுஷ்யனின் ஆயுள் உள்ளவரைக்கும், அந்த மனுஷ்யனின் சந்ததிக்கும் தேவைப்படுகிற சொத்தைத் தேடினான்.

இந்த மனுஷ்ய ஆயுள் முடிந்தபின் அவன் என்ன ஆகிறான் என்ற கேள்வி வந்தது. இந்த உடம்பு போனதோடு மனுஷ்யனும் போய்விடவில்லை என்று அந்தந்த தேசத்தில் தோன்றிய மகான்கள் கண்டார்கள். ஆனால் அந்த உடம்புக்காகத் தேடிய பணமும் பொருளும் உடம்பு போனபின் அந்த மனுஷ்யனுக்கு சிறிதும் ப்ரயோசனம் இல்லை என்று கண்டார்கள்.

உடம்பு போனபின் கை, கால் முதலிய  அவயங்கள் இல்லை. எனவே உடம்பு இருக்கும் பொழுதே தர்ம கார்யங்களைச் செய்ய வேண்டும். ஆயுள் போன பிற்பாடு நமது நலனுக்கே நிறந்தர இன்ஷூரன்சாக இருப்பது தர்மமே..

மனுஷ்யனாகப் பிறந்து விட்டால் கஷ்டம், ஆபத்து எல்லாம் வரத்தான் செய்யும். அதை உணர்த்தத்தான் புத்தாண்டில் , முதலில் பூக்கும் வேப்பம் பூவை உண்கிறோம். வருஷத் தொடக்கத்திலேயே கசப்பை ஏற்க்கிறோம். ஏறக்குறைய வருஷ முடிவில் வரும் பொங்கல் பண்டிகையில் கரும்பை ருசிக்கிறோம். இதனால், போகப்போக முடிவில் எந்த அனுபவத்தையுமே தித்திப்பாக எண்ணுகிற மனப்பான்மை உண்டாகும்.

ஊருக்குப் போகும் குழந்தைக்கு தாயார் கட்டுச்சாதம் கொடுப்பதுபோல்  கௌசல்யை பதினான்கு வருடங்கள் கெட்டுப் போகாமல் இருக்கும் பட்சனத்தைத் தேடினாள். பிறகு, காட்டுக்குச் செல்லும் பொழுது, கௌசல்யை, ராமனுக்கு நிரந்தர பஷ்ணமான தர்மத்தைத்தான் கட்டிக் கொடுத்தாள்

தர்ம மார்க்கத்தில் ஒருவன் இருந்தால் பிராணிகள் கூட அவனை ஆதரிக்கும். அதர்ம மார்க்கத்தில் விழுந்தால், உடன் பிறந்தவனும் எதிரியாகிவிடுவான் என்பதை ராமாயணம் நிரூபிக்கிறது.

ஸ்ரீ ராமனை வானரங்களும் ஆதரித்தன. ராவணனையோ சகோதரன் விபீஷணனும் விட்டு விலகினான். 

Thursday, August 18, 2011

Hygiene at public facilities


Face is the Index of mind. It is said that a visitor normally makes an instant  judgment about the country on seeing the condition of the public convenience  facilities at the Airport, and sadly this impression remains forever. Perhaps, this explains why the toilets in most of the Indian Airports are well maintained. But, the root of the problem is not at the Airport- it is only to impress the visitor- but how are we to maintain cleanliness and hygiene at our own backyards!

A research group conducted a survey on the state of the our public toilets and have come out with a report that raises more stink than the toilets themselves. Read the below,  as reported in the Junior Vikatan:

'பொதுக் கழிவறைகள் எந்த நிலையில் இருக்கின்றன?’ என்பது குறித்து, சுகாதார ஆராய்ச்சி மாணவர்கள் சென்னையில் ஆய்வு செய்து அறிக்கை வெளியிட்டு உள்ளனர். 
சுகாதார ஆராய்சியாளர் சௌமியா சேதுராமன் நம்மிடம் பேசினார். ''பொதுக் கழிவறைகள் என்பது பெருநகரங்களில் மிக முக்கியமான ஒன்று. இதை மையமாக வைத்து, சென்னையில் நாங்கள் ஆய்வு செய்தோம். மோசமான முடிவுதான் கிடைத்தது. மாநகராட்சியின் ஒவ்வொரு மண்டலத்திலும்எத்தனை பொதுக் கழிவறைகள் இருக்கின்றன என கணக்கு எடுத்ததில், சென்னையில் 572 பொதுக் கழிவறைகள் உள்ளன எனத் தெரிய வந்தது. 'தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தில்கேட்டபோது, 715 பொதுக் கழிவறைகள் உள்ளதாகத் தெரிவித்தனர். பெரும்பாலான கழிவறை கள் படுமோசமாக உள்ளன. கதவுகளே இல்லாதவை ஏராளம். தண்ணீர் வசதியும் இல்லை. அதனால், அந்தப் பகுதி முழுக்க துர்நாற்றம்தான்...' என்றார்.

மாநகராட்சி அலுவலர்களிடம் கேட்டோம். 'பொதுக் கழிவறையை மக்கள் முறையாகப் பயன்படுத்துவது இல்லை. தங்களுடைய வீட்டில் உபயோகிப்பதைப்போல பயன்படுத்தினாலே பாதிப் பிரச்னைகள் தீர்ந்துவிடும். அந்த விழிப்பு உணர்வு மக்களிடம் வர வேண்டும்!'' என்கின்றனர்.
சில மாதங்களுக்கு முன், அரிமா சங்கம்  18 லட்சம் செலவில் வழங்கிய நான்கு நடமாடும் கழிவறைகள், இன்னும் மக்கள் பயன்பாட்டுக்கு வரவில்லை. அவை மாற்றுத் திறனாளிகளும் பயன்படுத்தும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டு உள்ளன. மாநகராட்சி அலுவலகத்திலேயே அவை இன்னும் கிடக்கின்றன. தேவைப்படும் இடங்களில் கழிவறைகள் இல்லாததால், நகரின் பல இடங்கள் மூத்திர சந்துகளாக மாறிவிட்டன. லட்சக்கணக்கான மக்கள் நடமாடும் தி.நகரில் ஏகப்பட்ட மூத்திர சந்துகள் உருவாகிவிட்டன. புதிய பெயர்களில் பல வியாதிகள் பரவும் இன்றைய சூழ்நிலையில், புதிய அரசு போர்க்கால நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இதற்கு அடிப்படையாக, சிறுநீர் கழிக்கும் இடமும், கழிவறைகளும் மக்களுக்குத் தேவையான இடங்களில் கட்டப்பட வேண்டும்.

One could see lots of such ill-maintained public toilets in many parts of Chennai. This is not only prevalent at street corners, but such situations exist even in Government hospitals,  Bus termini, Koyambedu wholesale market, some government offices frequented by public and RTOs . I vividly remember an incident happened some 20 years back, when the corporation planned to construct a public urinal right in front of the famed Kapaleeswarar temple in Mylapore. When the residents of the street protested, the corporation assured  about its regular maintenance but within weeks the stench emanating was so nauseating that people started avoiding this route. Also, the people force had to come in full to remove another such nauseating monument from the back of the same temple.

All these have been removed after protests but then how will the visitors relieve themselves? I think we are not addressing the route cause. It is very essential to provide these facilities but it is more essential to maintain them. We are missing the point only here.

இதற்க்கு மாறாக, கீழ்கண்ட செய்தியையும் படிக்கவும். இதுவும் சென்னையிலதான்..! 
உயர் நீதிமன்ற வளாகத்தில் வீடு போல இருந்த அதை கழிவறை என்றார்கள். நம்பவே முடியாமல் உள்ளே சென்றால்... இனிய இசை தவழ்கிறது. பளிங்கு போன்ற பளிச் கழிவறைகள், பெண் களுக்கான சானிட்டரி நாப்கின்கள். இவ்வளவு சுத்தமாக இருக்கிறதே... இது நம்ம சென்னையில்தானா...? என கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டோம். கட்டணம் அதிகமா இருக்குமோ என்று கேட்டால், ஒரே ரூபாய் தான் என்கிறார்கள். இதைப் பராமரிக்கும் ஆதி ஆந்திரா அமைப்பைச் சேர்ந்த வெங்கட ராஜுலுவிடம் பேசினோம். ''தினமும் 300 பேர் வர்றதால நஷ்டம் ஏற்படாது. இந்த மாதிரி 23 டாய்லெட் வெச்சிருக்கோம்...'' என்றார்.

When the toilets inside the High court premises could be maintained far above the expectations, what is holding us back to do the same at other places too?  If money is the issue, I am sure every user will be too willing dole out some for a better sanitation. It requires the willingness,  effort and focus of the authorities. While we battle undefined diseases, it is all the more required to prevent those at the initial stages.

Some observations and comments on the above reports:
  • The count of  public toilets as per the records provided and as per information elicited with RTI differs. If we do not even have the basic data on public toilets, how do we expect them to be maintained?
  • Why the mobile toilets donated by Lions Club, designed to accommodate even the differently abled persons are lying unutilized  in the office premises? People can only donate and the willingness to use them for the benefit of the public has to come from the authorities.
  • "Lack of facilities is forcing the people to relieve themselves in public places"- Have we identified such crowded places where such facilities are essential? What is preventing the implementation of the same?
  • Authorities cannot hide themselves under the excuse of people not using the public conveniences properly and that they need to use them like those in their houses. The mass has a tendency to flout the rules and it is the enforcing agency that should educate the public and enforce discipline.
  • More manned public toilets could pave the way for more employment, better sanitary conditions and less infectious diseases forgetting for a moment, the revenue it will be generating.
Hope the authorities address this early to reduce further stink!